Auteur: beweegjevitaal

Het was weer een geweldig evenement, mooie sfeer, heerlijk festival terrein in park Brakkenstein. Voor mij inmiddels een mooie thuishaven. Ik geef er de trainingen Hardlopen met reuma, geef er regelmatig training voor Han Bruist. Dicht bij het Radboud Sportcentrum en prachtige uitvalsbasis rond te struinen en buiten te spelen met mijn sporters. Het goede doel voor dit jaar was het Marikenhuis, er stond een glazen huis op het terrein om aandacht te vragen voor dit goede doel en ik werd bij het inleveren van mijn glazen Marikenhuis-spaartpotje geïnterviewd en heb natuurlijk de kan aangegrepen om reclame te maken voor onze groep Hardlopen na borstkanker.

Daar was ik daar zondag niet voor maar het was wel mooi meegenomen om het zo even onder de aandacht te kunnen brengen. Een grote groep van mijn meiden liep mee met de Marikenloop. Een aantal liep zelfs hun eerste 5 km. Super spannend, ook voor mij als trainer. Ik vertrok al om 11 uur op mijn fiets richting het startterrein waar we met een tent van De Loper stonden om de meiden op te vangen, moed in te spreken, te plagen en te lachen samen. Het zijn wel die dingen die het een stuk leuker maken om met een groep naar een wedstijd te gaan.

Het viel me wel op dat het een heel stuk rustiger op het festivalterrein was dan andere jaren. Toch veel mensen die zich hadden laten afschrikken door het weer? Je zou het bijna denken, we kregen zaterdag nog een mail van de organisatie dat de startgolven waren aangepast omdat veel dames een andere afstand gekozen hadden. Op mij was thuis ook ingepraat om mijn 10km toch maar om te zetten naar de 7,5 of de 5, maar ik wilde hoe dan ook een tempotraining doen en zou toch al niet als wedstrijd lopen. Zelfbescherming hoor 😊 voor een wedstrijd ben ik stik zenuwachtig en dat bleef nu achterwege. Rustig lopen als ik door de starttrechter ben zit er meestal niet in. Niet vreemd dat ik nu niet nerveus was want als ik daar sta ben ik toch meer de trainer/coach voor de meiden dan dat ik me kan focussen op mijn eigen wedstrijd. Ben dan ook supertrots dat er meer dan 15 op de diverse afstanden gefinisht zijn van de diverse locaties.

Zelf heb ik naar beste kunnen gelopen, ik ben geen moment in de problemen gekomen en gewoon mijn eigen plan getrokken. Na 3 km zag ik dat ik net onder de 6 min per km zat, ik had een eindtijd in gedachten tussen de 62-63 minuten en dacht ok zolang mogelijk vlak blijven lopen en dan zien we wel waar ik op uitkom. Dat werd een nette 59.48. Net onder het uur 12^de van de 44 in mijn categorie. Een fijn gevoel dat deze basis weer staat. Wel een beetje last van mijn knie onderweg maar dat was uiteindelijk ook snel weer weg. Na de finish werd ik verrast door een paar van mijn meiden die op me gewacht hadden.

Omdat ik toch wel van de cijfertjes ben, heb ik een analyse gemaakt van de tijden op de diverse afstanden. De leeftijd heb ik buiten beschouwing gelaten maar dan valt wel op dat de meeste finishers boven de 6 min. per km zitten. Onze mooie sport groeit in de breedte en dat is mooi en bijzonder, we mogen er steeds meer zijn op onze eigen manier in ons eigen tempo. Geweldig dat er steeds meer vrouwen gaan hardlopen en zich bewust worden dat het een heerlijke sport is. Mooi ook dat wij met steeds meer zijn en  ons in de trainingen niet hoeven te meten met de mannen. We op ons eigen niveau en op onze eigen manier kunnen genieten van onze mooie sport. Het mag bij ons best gezellig zijn tijdens een training, er wordt ook heus wel serieus getraind. Wij lopen hard zoals wij dat willen!

Uitslagen Marikenloop 2018

5 km
2696 finishers                                                  
Laatste finisher 1.03.26
Eerste finishers 16.22
21 onder de 20 minuten (4)
97 tussen de 20 en 25 minuten (5)                        
572 tussen de 25 en 30 minuten(6)                        
1206 tussen de 30 en 35 minuten (7)                   
613 tussen de 35 en 40 minuten (8)                      
150 tussen de 40 en 45 minuten (9)                      
33 tussen de 45 en 50 minuten (10)                      
3 onder de 1.02.29

7,5 km
1045 finishers  
Laatste finisher 1.12.14
Eerste finisher 29,47
1 onder de 30 minuten (4)
21 Tussen 30 en 37.30 minuten (5)
310 tussen 37.30 en 45 minuten (6)
539 tussen 45 en 52,30 minuten (7)                      
256 tussen 52.30 en 60 minuten (8)
15 tussen 60 en 67.30 minuten(9)
19 onder de 1.12.14

10 km  1203 finishers
Laatste finisher 1.21.58 
Eerste finisher  37.48 
1 onder de 40 minuten (4) 
86 tussen 40 en 50 minuten (5) 
473 tussen de 50 en 60 minuten (6) 
530 tussen de 60 en 70 minuten (7)                       
130 tussen de 70 en 80 minuten (8) 
3 onder de 1.21.58

 

Na een lange periode van blessureleed en daarmee samenhangend hoofdleed is de weg terug lang. Vol met hobbels, nieuwe klachten, ongeduld, verlies van vertrouwen en weer een keer opnieuw beginnen.

Nooit echt gestopt maar wel stilgestaan, berustend, accepterend, twijfelend en toch weer vechtend. Nooit opgevend! Dat was wel de reden dat ik me er lang bij neergelegd heb dat het er niet meer in zou zitten. Ik kon nog zoveel, liep een aantal keren per week tijdens het geven van trainingen nog steeds 4-5 km, stel je voor dat ik ook dat niet meer zou kunnen. Meer zat er gewoon ook even niet in, maar nu………….it’s back. Ik wil weer, meer, sneller, vaker en het mooie is mijn verstand doet het ook weer. Ik luister weer naar het gefluister van mijn lichaam en snoer het fluisteren maar zo af en toe de mond, het is wat het is.

Het blessureleed begon ver voor de marathon van Boston van 2016. Die moest en zou ik lopen, ik had me tenslotte gekwalificeerd. Door een verhuizing, verder reizen naar mijn werk, passen en meten om toch trainingen te blijven geven en me geen tijd gunnen om even stil te staan om het fluisteren van het lichaam te horen ging het toen al mis. Vragen om problemen natuurlijk, maar lapmiddelen genoeg, een goede fysio, regelmatig naar de masseur en de kilometers gingen op zich met hangen en wurgen ook wel door in de voorbereiding. Maar toen een slijmbeursontsteking in mijn schouder en even helemaal uit de running. Toch die marathon lopen natuurlijk, zwaar ingetaped dat wel. Boston is geen marathon die je niet loopt. Toch? Ik kon mezelf daar wel van overtuigen. Ik ben gefinisht maar vraag me niet hoe, vanaf 25 km meer gewandeld en gedribbeld dan gelopen. Mijn goede knie in puin gelopen maar wel gefinisht. Dat was begin 2016.

We zijn 2 jaar verder. Een spuit in die knie, fysio therapie, heel veel fysio therapie, krachttraining, maar echt met plezier en klachten vrijlopen had ik wel uit mijn hoofd gezet. Ik was wel klaar met dat gepruts aan mijn lijf en stopte met de behandelingen. Toch weer een halve marathon gaan plannen, koppig als ik ben, want ja het was toch wel gaaf om in Brooklyn te lopen, tijd deed er even niet toe en als training moest het toch kunnen? Ja hoor en weer terug bij af. Het zat in het koppie niet goed, de knie bleef maar signalen afgeven, die ik dan weer negeerde.

Achteraf? Die schouderblessure, die knie, de verkeerde houding daardoor, 3 keer verhuizen in 2 jaar, veranderen van werk, daarin stuklopen, het plezier verliezen in alles wat altijd voorop stond. Zoveel signalen die ik genegeerd heb. Een combinatie van blessureleed en hoofdleed. Denk dat het gewoon te veel was alles bij elkaar en daarbij natuurlijk mijn eigen koppigheid, dat hielp ook niet.

Toch bleef het in het achterhoofd zitten hoor. Het was zoeken naar oplossingen, er kwam een plan, en een nieuwe fysio, en een nieuw doel en een oude droom en rust in het hoofd en heel langzaam kwam de oude vechtlust weer boven. Dan begint het dus pas echt, je ziet de weg maar je staat aan het begin en dan moet je gaan lange termijn denken. Je geduld bewaren, je doel voor ogen houden, regelmatig bijsturen, luisteren naar je partner, je vrienden, je fysio’s, luisteren, luisteren en laten bezinken. Lastig hoor om voortdurend te balanceren tussen wat kan en wat mag van jezelf en van anderen. Stap voor stap, doel voor doel. Kleine doelen onderweg naar…………

Het beste advies dat ik kreeg van mijn fysio? Pas als je na 2 dagen rust nog last hebt weet je dat het geen spierpijn is, maar dat je teveel gedaan hebt. Dat hielp me over de drempel, Een aantal dry needling behandelingen erbij en heel langzaam groeide het vertrouwen in mijn eigen lijf. Bijna 3 maanden ben ik heel voorzichtig bezig, per maand een stapje naar het volgende doel, soms weer 2 stappen terug en extra rust en dan weer een klein sprongetje vooruit. De eerste interval trainingen zitten er weer op (halve, nog geen volledige) maar iedere week komen we een stapje verder. Die snelheid? Even niet belangrijk, komt het wel is het goed, komt het niet is het voor nu ook goed. Afgelopen weekend genoten tijdens de Koning van Spanje Trail en weer geen klachten. Ik geloof er weer in, ik ben blij en ja ik moet er hard voor blijven werken maar ik kom terug! Het doel voor dit jaar is de Chicago Marathon en als we dan ook nog Tokyo kunnen lopen over 2 jaar dan hebben we wel de Marathon Major Six gelopen. Een lange termijn doel vraagt nu eenmaal meer wijsheid dan inzet heb ik mogen ervaren tijdens mijn worsteling van de laatste 2 jaar. Wilde dit verhaal toch delen omdat ik denk dat er veel mensen zijn die net als ik vergeten dat het herstel na een blessure minstens zoveel tijd en geduld vraagt dan het traject naar die blessure toe.

 

Als hardlooptrainer bij verschillende verenigingen zie ik heel vaak mensen die enthousiast beginnen met hardlopen. Heerlijk vind ik dat, mensen die gemotiveerd zijn! Geweldig vind ik dat mensen die uit zich zelf van de bank komen, de keus gemaakt hebben om te gaan sporten en aan hun gezondheid te werken.  Vaak zie ik ook mensen die na enkele weken afhaken om allerlei redenen. Hebben ze de lat te hoog gelegd? Willen ze teveel in korte tijd? Raken ze gefrustreerd omdat ze steeds achteraan lopen? Jammer want ik gun iedereen het plezier, dat ik zelf beleef aan het hardlopen.

Zelf sta ik bekend als de trainer die iedereen afremt, bij mij leren de lopers langzaam te lopen. Je loopt hard als je een zweeffase hebt, dus met 2 voeten van de grond komt. Snelheid is voor mij daarbij iets persoonlijks. Wat ik wel weet is dat de meeste lopers te vaak, te hard lopen om hun rust-herstel verhouding goed in balans te houden.

Wat is er namelijk volgens mij vaak aan de hand?

We gaan inlopen met een groep en gaan mee met de groep. De sterken lopen voorop, de zwakkeren profileren zich niet en sluiten bescheiden achteraan. Want O, jee, we lopen over van respect voor de lopers die harder gaan. Stel je voor; dat die moet inhouden voor je. Nee dan liever achteraan sluiten en een extra stapje erbij doen, Liever ook dat dan ze niet bijhouden, een gat laten vallen. Dan moeten ze weer op je wachten. Wat een blamage, want het zegt iets over je slechte conditie, die is nog veel slechter dan de anderen die ook net gestart zijn. Je schaamt je dood.

Maar dat is het inlopen…………. Dat moet rustig in je eigen tempo doen en als dan je hartslag al omhoog schiet, je ademhaling zo hoog zit dat je niet  meer kunt praten, loop jij al in het tempo wat je eigenlijk tijdens de kern van je training moet doen, maar ja, je wilt die groep bijhouden hé dat is belangrijker dan je training en het uiteindelijke resultaat. Niet vreemd dus dat je niet sterker wordt want je verspilt je krachten al voordat de training echt begint.

Nog een ander probleem, we controleren alles, afstand, gelopen tijd, gemiddelde snelheid en dat mag natuurlijk niet minder worden, dus leggen we de lat voor onszelf steeds net iets hoger dan verstandig is. Liefst verder en verder in kortere tijd. Rustig inlopen? No way; want dan zijn de resultaten minder.

O, ja dan gaan we ook nog wel eens samen lopen met iemand en denk dan maar niet dat we zeggen dat het iets te hard gaat, stel je voor dat hij/zij denkt dat je het niet bij kunt houden. De gouden regel zou moeten zijn dan de langzaamste het tempo bepaalt maar liever dan het tempo te bepalen lopen we toch maar iets te hard en vol trots ploffen we daarna thuis op de bank, maar hebben het toch maar weer gehaald.

Jammer denk ik dan weer een kans voorbij laten gaan om lekker te kunnen hardlopen in je eigen tempo. Jammer ook dat we niet het geduld hebben om een goede basis te leggen, de belastbaarheid van ons lichaam te vergroten zonder met snelheid bezig te zijn.

Hoe kun je de techniek nu leren beheersen als je alleen maar bezig bent met snelheid? Loopt te hijgen, waardoor je niet in staat bent je energie te steken in een goed houding tijdens het lopen? Loopt te werken met je hele lichaam in plaats van de ontspanning te vinden en te genieten van het lopen?

Inderdaad door te leren te lopen in het tempo dat op dat moment bij jou past wordt je een betere loper. Wees een trotse achterhoede loper, luister naar het fluisteren van je lichaam en geniet van je sterker wordende lichaam. Die snelheid…………….die komt dan vanzelf wel en zo niet? Dan is dit de snelheid die bij jouw past en er voor zorgt dat je met plezier hardloopt. Niets om je voor te schamen, of harder te gaan in de groep. Je mede-lopers vinden het heus niet erg om extra meters te moeten maken tijdens een training als ze regelmatig een stukje ‘lussen’.  Trouwens de taak van je trainer is dat iedereen op zijn eigen niveau traint.

Als we hardlopen!  Wie bepaalt of jij en ik hard genoeg lopen om te mogen zeggen of we hardloper zijn?

Wij! Ons lichaam geeft aan wat de mogelijkheden zijn, onze genen, ons DNA, ons karakter en natuurlijk kunnen ook wij door in beweging te komen sterker worden, verder komen in kortere tijd. Maar we kunnen niet allemaal de olympische spelen halen, regionale topper worden, de beste van de stad of onze club.

Natuurlijk zijn er wel technische voorwaarden waar je techniek aan moet voldoen om het hardlopen te  noemen. Je hebt wel een zweeffase nodig, anders is het wandelen, snelwandelen, power walking of welke bewegingsvorm ik nog vergeet.

Die zweeffase dus. Tja; als ik spring zweef ik ook heel even. Dat is echter niet wat ik bedoel. Gewoon vooruit komen door los te komen met 2 voeten van de grond. Daar kan ik natuurlijk allerlei technische voorbeelden op los laten maar daar wil ik het hier helemaal niet over hebben.

Het gaat mij erom of je een hardloper bent of niet.

Kun je los komen van de grond, ben je niet bang voor je landing, houden je knieën het, ben je sterk genoeg om je hele lichaam vast te houden in de lucht? Durf je het? Doe je het? Ben je je ervan bewust? Daar begint het mee en al is het in het begin maar een halve seconde dat je zweeft of minder, het is hardlopen als je los van de grond komt met 2 voeten.

Dat vraagt soms geduld, lef ook trouwens. Kun jij in je eigen kracht blijven tijdens het hardlopen? Ben je sterk genoeg om in je eigen tempo te trainen? Zo te lopen dat het je voldoening geeft. Durf je tijdens een training een ‘gat’ te laten vallen omdat jouw inlopen nu eenmaal niet zo hard gaat als het inlopen van ‘de anderen’? Durf jij je lat te leggen waar je lat op dat moment hoort?  Kun je accepteren dat de anderen ‘lussen’ en het niet zo is dat je voor jouw dat eind terug moeten lopen maar dat ze meer meters maken omdat ze nu eenmaal op dit moment en misschien wel voor altijd harder lopen? Het heeft mij erg veel tijd gekost, zonde want als ik eerder op mijn eigen niveau was gaan trainen was de weg misschien wel minder lang geweest.

Wat een vragen stel ik hier toch weer, mijn hoofd is vaak een snelkookpan die overkookt. Meestal met vragen die ik mezelf stel maar die ik ook kan stellen aan al die mensen die ik hardlooptraining geef. Toch moet ik ook altijd voor mezelf deze antwoorden vinden.

Wanneer ben ik een hardloper? Als ik hardloop! Als ik train door mijn meters te maken, mijn techniek te verbeteren, sterker te worden en hoe hard of zacht ik ren komt nog niet in deze fase voor.

Niets over snelheid vraag jij je af? Het heet toch niet voor niets HARDlopen?

Ja! ook dat vind ik belangrijk, maar dan wel mijn snelheid, die past bij mijn talent of het gebrek daaraan, mijn trainingsomvang, mijn soort training en mijn doel. Niemand bepaalt voor mij of jouw of je hard genoeg loopt om je hardloper te mogen noemen!

Hoe beter je naar je eigen lichaam luistert, hoe verder je komt als hardloper mag van mij het nieuwe motto worden!

Ja daar heb ik ook mee te maken, op het moment komen er zoveel leuke dingen op mijn pad dat ik keuzes moet maken en als er 1 ding is dat ik niet goed kan is keuzes maken.

Ik begon als voetballer die wat ouder werd en moeite kreeg om al die jonge meiden bij te houden. Daarom ging ik 1 x per week een stukje hardlopen. Zo werd ik een hardloper die voetbalde. Dat was ergens eind jaren tachtig. Het voetballen stopte en toen was ik een tijdje alleen maar hardloper, liep lekker mijn wedstrijdjes ging voor een halve marathon en viel zo af en toe in als de trainer niet kon. Vervolgens liep ik mijn eerst marathon en werd assistent trainer. Dat ging erg lang goed, zo af en toe trainer zijn en mijn eigen kilometers maken lukte prima. Alleen dat kiezen hé, het is er een beetje ingeslopen, langzaam ben ik toch meer trainer dan hardloper geworden. Mijn eigen trainingen komen in de verdrukking, niet helemaal hoor, eind dit jaar hoop ik mijn 16de marathon lopen. Dat maakt het managen van mijn week nog wel weer net een beetje lastiger. De belangrijkste reden is natuurlijk dat mijn lichaam minder belastbaar wordt nu ik boven de 60 ben. Het probleem van niet kunnen kiezen had ik ook al toen ik 16 was dus dat is niet nieuw. 🙂

En omdat het zo lastig is om te kiezen heb ik alleen de afgelopen weken  al deel aan: een mini symposium over Vrouw en Hardlopen, een voorlichtingsavond over Hardlopen met Reuma, een korte clinic kidsrun trainer en trailrunning trainer van Hardlooptrainers Nederland, was ik zaterdag aanwezig bij de dag van de Atletiek met ook nog 3 verschillende clinics. Zelfs het training geven deed ik tussendoor deze laatste 2 weken, ook zelf nog getraind en een wedstrijdje gelopen. Meer doen van wat je gelukkig maakt is niet zo moeilijk las je het goed doseert

En dus………… blijf ik hardloper ook al ben ik nu een hardloper die wat ouder word.

In onze moderne tijd krijgen we te maken met veel uitdagingen, ieder dag weer.

Om daarbij je leven goed te blijven managen is al een topprestatie op zich. Dan hebben we het nog niet over alles wat nog langs komt in je leven dat je niet kunt negeren.

Eigenaar zijn en dus leiding geven aan je leven, hoe blijft je vitaal, fit, scherp en monter in de ratrace van je leven?

Hoe blijf je top prestaties leveren, thuis, op je werk, met je vrienden online en in realtime? De druk is enorm lijkt het. Je bent moe, hebt altijd tijd tekort, slaapt slecht en slaat steeds vaker de leuke dingen over omdat je geen tijd hebt.

Stop met excuses verzinnen en benoemen, er is namelijk altijd wel een reden te verzinnen!

Tijd voor jezelf is niet egoïstisch, is ook niet altijd tijd voor jouw alleen. Het is juist tijd voor de dingen die je graag doet met of zonder de mensen waar je graag mee samen bent. Wat kan er nu belangrijker zijn dan dat?

Maar je bent zo moe zeg je? Je hebt het zo druk? Je hoofd zit te vol? Ja? Dus? Tijd om er iets aan te doen! Anders ben je gewoon excuses aan het verzinnen! Toch?

Je eigen leven managen is niet gemakkelijk als je het gevoel hebt geleefd te worden. Maar realiseer je wel dat er maar 1 is die daar verandering in kan brengen, 1die ook die daarvoor verantwoordelijk is. Misschien zie dat dat nu even niet maar dan ben ik er om je op weg te helpen. Je moet het wel zelf doen maar samen komen we verder.

Jij wilt wat veranderen en ik kan je op weg helpen.

Hoe? We gaan naar buiten, ik daag je uit, rem je af, zet je stil en help je weer op weg.

Op weg naar jouw plaats in de ratrace van het leven, waar jouw grenzen net zo belangrijk zijn als die van de mensen om je heen. Wil je meer weten? Stuur mij maar een bericht.

 

Gisteren mocht ik als trainer bij een vereniging in de omgeving van start met een nieuwe beginnersgroep. Altijd weer een verrassing wat de samenstelling van zo’n groep is. Het bestuur was aanwezig om ze welkom te heten, het veiligheids hesje uitgedeeld wat bij de inschrijving verstrekt werd, waarna mijn collega en ik ons voorgesteld hebben aan de groep. Daarna was het tijd een stukje voorlichting, iemand van Run2day was aanwezig om wat te vertellen over schoeisel en kleding. Dat kwam uiteraard gisteren goed van pas, met dit weer starten met hardlopen! Stel je dat eens voor, ik vond het dan ook knap en heel dapper dat ze er bijna allemaal waren. Ze hadden zich vooraf wel aangemeld maar toch.

Daarna zijn we naar buiten gegaan, nadat ik het programma verteld had. 8 x 1 minuut en ivm de kou geen loopscholing en al wandelend en lopend een stukje warming up. De eerste minuut heb ik ze maar even laten lopen, das wel handig voor mij als trainer. Aan het eind van de minuut luister ik dan even goed naar de ademhalingen van iedereen en geef aan dat ze best wat rustiger mogen lopen. Op zoek moeten naar hun eigen tempo en niet mee moeten lopen in het tempo van de mensen die voorop lopen. De tweede minuut vielen er gelijk wat gaatjes in de groep. Bij herhaling 7 en 8 liep overigens de hele groep weer redelijk bij elkaar. Dat is wel normaal hoor bij de minuten loop op dit niveau. Er zijn altijd mensen die qua conditie het wel aankunnen maar die al snel zware benen krijgen en er zijn mensen die in de stand zitten van 8 x ? dat red ik nooit. De eerst gaan wat langzamer op het eind, de laatste krijgen een kick omdat het zo gemakkelijk gaat.

Op de terugweg naar de kantine heb ik ze alvast laten kennismaken met de toetjes van mijn trainingen. Ik sluit mijn trainingen bijna altijd af met een paar korte versnellingen tijdens het uitlopen. Stukje mentale training, om de lopers te laten ervaren dat ze steeds sneller herstellen en nog veel meer kunnen dan ze zojuist dachten aan het eind van de training. Zo ook nu, natuurlijk heel minimaal van zone 1 naar zone 2. Daarna gekomen voor een korte cooling down.

Het geeft een geweldig gevoel om weer met een stel nieuwe lopers aan de slag te mogen, mijn liefde voor de loopsport over te kunnen brengen en mensen te laten genieten van hun sterker wordende lichaam.

 

Vandaag geeft de ANWB code rood. Een algemene code rood dag voor iedereen die de weg op moet. Heb jij wel eens een code rood dag? Herken je die bij jezelf? Doe je er iets mee? Luister je er naar?

Ik heb ze wel, zo’n dag van…vandaag even niets, zeur niet aan mijn hoofd, laat me met rust…………en vaak kan dat dan niet, mag dat niet van mezelf. De dagelijkse dingen, de agenda, de planning, de afspraken met mezelf die ik heb. Ik heb dan een groot verantwoordelijkheidsgevoel en geef mezelf een schop onder min kont en start de dag zoals het hoort.

Maar waarom hebben we de ANWB nodig om een zomaar een dag vrij te nemen? Nou vind ik wel dat je niet weg kunt lopen voor de verantwoordelijkheden die je bent aangegaan, dat je het niet kunt maken om gemaakte afspraken niet na te komen, dat je mensen niet kunt laten staan die van jou afhankelijk zijn, dat je niet bewust dingen in de soep kunt laten lopen. Maar…………..

Zo’n persoonlijke code rood dag zou toch eigenlijk een signaal moeten zijn om voor je zelf een dag me-time in te plannen in je agenda. Gewoon een rood kruis door die dag, niet werken, niet trainen, geen telefoon, geen appjes, geen mail. Of juist wel als je daar zin in hebt. Gewoon een dag niets moeten of juist veel doen waar je al zolang zin in had.

Ik zeg doen! Afspraken maak je om ze na te komen! Niet alleen de afspraken met anderen maar zeker ook de afspraken met jezelf. Wanneer neem jij je code rood dag?

 

 

In mijn leven zijn er veel momenten geweest voor een doorstart. Ik heb ze ook vaak gemaakt. Eigenlijk wil ik me hier beperken tot het bewegen maar ik wil ook met jullie delen dat doorstarten leuk is. Niet altijd gelijk maar achterom kijkend…., denk maar aan een nieuwe school, een nieuw huis, een nieuwe woonplaats, een nieuwe baan, een nieuwe relatie maar ook een nieuwe levensfase of levensstijl. Het heeft allemaal te maken met keuzes maken bewust of onbewust. Soms krijg je te maken met een gedwongen doorstart en besef je pas veel later wat een geluk je hebt gehad dat de doorstart op je pad kwam, soms maak je na lang wikken en wegen zelf de keus om ergens mee te stoppen om weer verder te kunnen. Gemakkelijk is het nooit, er komen altijd emoties en spanningen bij kijken die je niet verwacht. Soms duurt het een aantal dagen, weken, maanden of zelfs jaren voordat je de weg weer voor je ziet.

Voor nu? De keus is gemaakt, ik zie de weg en ben onderweg. Volop bezig met het maken van plannen. Ik geef mezelf nog even de tijd om ze in de juiste vorm te gieten maar dat het leuk wordt, daar kunnen jullie van op aan. Bewegen kan iedereen, de kunst is te starten op het juiste niveau, doorstarten kan altijd nog. Eerst het vertrouwen in je lichaam terug krijgen en weer met plezier gaan bewegen. Dat is het doel.

In New York heb ik me verdiept in alternatieve trainingen, daarnaast een clinics gevolgd over herstel na inspanning. In Zwitserland heb ik afgezien in de bergen en ontdekt wat hoogte met mijn ademhaling doet en terug in Nederland heb ik me nog verder verdiept in de digitale mogelijkheden die de techniek van het bewegen kunnen ondersteunen.  Allemaal mooie dingen die mij energie geven die mij de juiste weg wijzen. Kortom ik ben onderweg naar hele mooie dingen en plannen. Wordt vervolgt…………………

 

 

 

 

Wandel bootcamp is vergelijkbaar met running bootcamp maar veel minder intensief en belastend voor het lichaam dan in combinatie met het hardlopen.

We beginnen bij de basis, kiezen een doel en werken daar naar toe. Dat kan door op een heel laag niveau weer in beweging  te komen met korte stukjes wandelen en een eenvoudige oefening tussendoor. Jouw basis bepaald onze start, samen bepalen we waar we naar toe werken. Beperkingen kennen we niet, wel uitdagingen. Er is altijd verbetering mogelijk.

Wat voorop staat is het plezier in het bewegen terug vinden, genieten van het buiten zijn. Het kind in jezelf weer buiten laten spelen, wie wil dat nu niet?

Wie wil er nu niet een blijer mens worden? Wie wil er niet het vertrouwen in zijn eigen lichaam terug krijgen? Wie wil er niet trots rechtop lopen? Zomaar een paar voordelen van een betere conditie, een betere stabiliteit, een sterker lichaam.

Vanaf 1 april 2017 , meer info volgt