Mijn vader was een man van ‘tied’ is ‘tied’. Dat heeft hij er bij al zijn (8) kinderen redelijk ingestampt. Wij staan dus op tijd klaar, zijn op tijd of te vroeg, zijn wakker voor de wekker en maken geen te krappe afspraken. Eerlijk is eerlijk, dat geeft wel eens stress of ergernis omdat niet iedereen vindt dat hij altijd te vroeg ergens moet zijn. “Afspraken maak je om ze na te komen, niet om ze zomaar af te zeggen” was ook zo’n uitspraak van hem.
Vandaag is het zo’n dag dat ik me aan moet passen omdat anderen zich niet aan hun afspraken hebben gehouden. Half 8 zouden ze voor de deur staan. Op tijd mijn bed uit dus. In afwachting maar vast aan het werk en aan mijn to do lijst begonnen. Appjes beantwoorden van een aantal lopers, trainingen op Strava, in Polar flow, Tom tom en Garmin bekijken. Gegevens verwerken per loper en terug appen waar bijsturing nodig is. Inmiddels was het bijna 9 uur en nog steeds niemand gezien. Dus toch maar eens een telefoontje gedaan om te kijken of ik mijn afspraken van deze dag nog verder moest aanpassen, beetje geïrriteerd een voicemail ingesproken en in afwachting van het terugbellen nog maar een kop koffie genomen. Uiteindelijk kwam de uitvoerder om half tien even langs en maakte zijn excuus. De monteurs waren nog ergens anders bezig in ons complex, dus heb ik dan toch maar weer mijn afspraak verzet. Meestal werk ik de ochtenden en avonden dus verplaatsen naar de middag gooit wel mijn eigen planning ook in de war. Boos maken heeft niet zoveel zin, geïrriteerd zijn kost energie maar soms word ik er toch echt wel een beetje moe van. Moe van mezelf hoor, moe omdat mijn verwachtingen te hoog zijn, omdat ik verwacht dat gemaakte afspraken ook voor anderen vaststaan. Mijn vader heeft het er wel heel stevig ingestampt namelijk.
Afspraken maken met jezelf en die nakomen is een ander verhaal. Dan neem ik maar als voorbeeld mijn trainingsschema’s, ik maak mijn schema ook voor mezelf en dan is het wel erg gemakkelijk om ze aan te passen. We hebben allemaal wel eens een periode dat we mentaal wat minder streng zijn en overal wel een excuus voor kunnen verzinnen. Van mezelf weet ik dat ik pas echt voor een doel ga als ik weer in staat ben de afspraken die ik met mezelf gemaakt heb ook na te komen. Gisteren realiseerde ik me dat mijn mantra gelukkig weer steeds vaker: “Stick to your plan” is. Al maanden ging ik op weg voor een training die op mijn schema stond en dan was er een stemmetje die wel 5 alternatieve (gemakkelijkere) trainingen voorstelde. Nou heb ik best verstand van persoonlijke schema’s maken. 🙂 Ik maak er tig per jaar en weet natuurlijk zelf wel dat de training die ik in mijn eigen schema gezet hebt de beste training is voor dat moment en me dichter bij mijn doel zal brengen maar toch de excuus- en smoesmiep loopt op die momenten gewoon met me mee of erger nog houdt me op de bank.
Nu ik de flow weer te pakken heb, loopt ik gewoon mijn schema, geen gezeur van; ik kan ook wel een duurloopje doen; laat ik maar wat rustiger doen want ik moet nog een training geven vanavond; oeps dan loop ik 3 dagen achter elkaar; ik voel mijn knie nu al; en ga zo maar verder. Niks van dat alles, gewoon schema, op tijd, met voldoende rust en herstel en niet miepen, Gewoon trainen en de afspraken met mezelf belangrijk maken. Net zo belangrijk als de afspraken die ik vroeger met mijn vader maakte. ‘Tied’ is ‘Tied’ Was het toch nog ergens goed voor!
Beweegjevitaal 