Nee het is geen schrijffout, deze coronatijd lijkt wel een coronastrijd geworden. En nee deze blog gaat niet over alle voor- en tegen geluiden. Ik ben van het bewegen hé, niet van de appels en de peren, van het ik vind dit en ik vind dat, niet van het oordelen en zeker niet van het veroordelen. Ik weet niet waarom mensen doen wat ze doen, ik denk namelijk dat iedereen voor zichzelf wel een reden heeft waarom hij doet wat hij doet en dat mijn mening daarover niet zoveel toevoegt. Ieder mens heeft zijn eigen rugzakje, zijn eigen mindset, zijn eigen emoties, zijn eigen verlies of winst in het leven.
Het gaat mij vooral om het bewegen want dat is mijn stokpaardje. De basis van onze gezondheid. Bewegen op je eigen niveau geeft je energie, zorgt er voor dat de dagelijkse dingen in je leven gemakkelijker gaan. Dat bewegen op je eigen niveau is voor mij de basis voorwaarde waarop we de mensen die wij trainen bewuster kunnen maken van de keus die ze hebben om de touwtjes van hun leven in eigen hand te nemen. In deze tijd van beperkingen is het toch wel erg fijn dat er dingen zijn waar je zelf de verantwoording voor kunt nemen. Dat lichaam van ons hé, daar krijgen we er maar 1 van en daar moeten we ons hele leven mee doen. Het beste cadeautje dat wij onszelf dus kunnen geven is daar goed voor te zorgen. Die keus kun je iedere dag maken en als je niet begint, maak er dan geen strijd van in deze coronatijd. Maar begin er wel mee, kleine stapjes zijn ook stapjes. Als je het niet probeert weet je niet waar je nog wel kunt komen.
Jullie zeggen natuurlijk ja, jij hebt gemakkelijk praten. Ik bent gezond en fit maar als ik niets doe lever ik ook gewoon in hoor en doe ik 2 weken niets moet ik ook aan de bak om weer de oude te worden. Voor mij is mijn mentale fitheid het belangrijkste, zodra ik ga twijfelen aan mezelf lever ik het hardst in, ga ik denken dat ik iets niet kan, dan kan ik het ook niet. Geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik: “hou op met die excuses, als je het niet probeert weet je het niet” Dan lukt het me meestal wel, niet gelijk hoor. In kleine stapjes “Weg naar de hemel” hardlopend oplopen in mijn eigen tempo lukte pas na 5 weken maar trots dat ik was toen het de eerste keer lukt. Dat gevoel gun ik iedereen.
Daarom maak ik van deze coronatijd geen coronastrijd in mijn hart, mijn hoofd, mijn lijf en blijf ik zoeken naar manieren om mensen te helpen met plezier te bewegen, te genieten van het buiten zijn, buitenspelen voor volwassenen en alle dingen die ik daarbij kan doen om mensen daar in mee te nemen. Zorgen voor de lichtpuntjes die ze zelf even niet zien, niet denken in wat niet meer kan maar doen wat wel kan. Met een glimlach de beperkingen weg wuiven maar de mogelijkheden laten zien. Ga je mee?
Beweegjevitaal 