Blog

Nee het is geen schrijffout, deze coronatijd lijkt wel een coronastrijd geworden. En nee deze blog gaat niet over alle voor- en tegen geluiden. Ik ben van het bewegen hé, niet van de appels en de peren, van het ik vind dit en ik vind dat, niet van het oordelen en zeker niet van het veroordelen. Ik weet niet waarom mensen doen wat ze doen, ik denk namelijk dat iedereen voor zichzelf wel een reden heeft waarom hij doet wat hij doet en dat mijn mening daarover niet zoveel toevoegt. Ieder mens heeft zijn eigen rugzakje, zijn eigen mindset, zijn eigen emoties, zijn eigen verlies of winst in het leven.

Het gaat mij vooral om het bewegen want dat is mijn stokpaardje. De basis van onze gezondheid. Bewegen op je eigen niveau geeft je energie, zorgt er voor dat de dagelijkse dingen in je leven gemakkelijker gaan. Dat bewegen op je eigen niveau is voor mij de basis voorwaarde waarop we de mensen die wij trainen bewuster kunnen maken van de keus die ze hebben om de touwtjes van hun leven in eigen hand te nemen. In deze tijd van beperkingen is het toch wel erg fijn dat er dingen zijn waar je zelf de verantwoording voor kunt nemen. Dat lichaam van ons hé, daar krijgen we er maar 1 van en daar moeten we ons hele leven mee doen. Het beste cadeautje dat wij onszelf dus kunnen geven is daar goed voor te zorgen. Die keus kun je iedere dag maken en als je niet begint, maak er dan geen strijd van in deze coronatijd. Maar begin er wel mee, kleine stapjes zijn ook stapjes. Als je het niet probeert weet je niet waar je nog wel kunt komen.

Jullie zeggen natuurlijk ja, jij hebt gemakkelijk praten. Ik bent gezond en fit maar als ik niets doe lever ik ook gewoon in hoor en doe ik 2 weken niets moet ik ook aan de bak om weer de oude te worden. Voor mij is mijn mentale fitheid het belangrijkste, zodra ik ga twijfelen aan mezelf lever ik het hardst in, ga ik denken dat ik iets niet kan, dan kan ik het ook niet. Geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zeg ik: “hou op met die excuses, als je het niet probeert weet je het niet” Dan lukt het me meestal wel, niet gelijk hoor. In kleine stapjes “Weg naar de hemel” hardlopend oplopen in mijn eigen tempo lukte pas na 5 weken maar trots dat ik was toen het de eerste keer lukt. Dat gevoel gun ik iedereen.

Daarom maak ik van deze coronatijd geen coronastrijd in mijn hart, mijn hoofd, mijn lijf en blijf ik zoeken naar manieren om mensen te helpen met plezier te bewegen, te genieten van het buiten zijn, buitenspelen voor volwassenen en alle dingen die ik daarbij kan doen om mensen daar in mee te nemen. Zorgen voor de lichtpuntjes die ze zelf even niet zien, niet denken in wat niet meer kan maar doen wat wel kan. Met een glimlach de beperkingen weg wuiven maar de mogelijkheden laten zien. Ga je mee?

Tokyo Marathon gecanceld, Barcelona Marathon verplaatst, vanaf 15 maart geen trainingen kunnen geven tot begin Juli en dan nu 30+ temperaturen. Dat geeft een mens veel vrije tijd en tijd om eens goed na te denken over wat wel en niet verstandig is.

Tijd ook om mijn volle agenda eens onder de loep te nemen, want 6-8 trainingen per week geven werd het afgelopen jaar steeds moeilijker. Bijna alle avonden een training geven ging me tegen staan. Keuzes maken begint bij mij altijd bij wat ik niet wil, om de een of andere manier is dat gemakkelijker voor me te ontdekken dan wat ik dan wel wil. Als dan de beslissing eenmaal gevallen is geeft het rust en ruimte in je hoofd om nieuwe uitdagingen te zoeken. De keus werd; het geven van trainingen bij verenigingen tot het minimum beperken. De komende maanden afbouwen en dan is het klaar. Dat geeft me de tijd om zelf weer serieus te gaan trainen.

Verder ga ik op 2 ochtenden conditietraining geven in de buitenlucht aan 55+ers en mensen die moeten herstellen van ziekte of blessures. Ik ben nog op zoek naar een mooie locatie. zodra ik dat rond gaan we starten met een cursus van 10 weken.

Wil je meer weten en op de hoogte blijven van deze plannen laat het me dan maar weten. info@beweegjevitaal.nl

Buitenspelen; het tovert altijd gelijk een glimlach op mijn gezicht. Mooie herinneringen aan vroeger, lol samen, spelen na schooltijd, kattenkwaad, stoeien maar ook dromen over later als ik groot ben. Hoeveel plezier hadden we toen, we lachten veel, waren lekker in beweging en werden op een andere manier moe. Waarom doen we dat dan nu niet meer? Waarom gaan we steeds minder doen van de dingen die altijd zo leuk waren? Zo is volwassen zijn en ouder worden toch veel minder leuk dan het kan zijn? We zijn denk ik die vrijheid van denken een beetje kwijt geraakt, het is ook lastig om het kind in jezelf weer los te laten. Mij is het gelukt en daarom heb ik er mijn werk van gemaakt. Ik noem het wandelbootcamp maar het is natuurlijk stiekem buitenspelen voor volwassenen. De omgeving verkennen, gebruik maken van de omgeving om fitter te worden, niet alleen maar wandelen maar jezelf uitdagen op een ontspannen manier en genieten van de dingen die lukken en lachen om de dingen die nog niet lukken. We doen oefeningen, een spelletje of voeren een opdracht uit. Niets moet maar jezelf een beetje uitdagen mag natuurlijk wel, beetje spierpijn is soms echt wel lekker. Welke excuses heb je nog? Geen tijd? Voor leuke dingen in het leven maak je toch tijd. Geen conditie? Dan is het hoog tijd om er wat aan te doen toch?  Op de bank worden we niet beter en ook niet vrolijker. Vertel me maar eens waar je als kind blij van werd, wat je leuk vond om te doen, waar je van droomde als je later groot was. Je eigen doel bepalen met een klein schopje onder de kont van de trainer. Mijn doel? Mensen het plezier in het bewegen terug geven, liefst in de buitenlucht, gewoon omdat het mag, omdat samen bewegen voor iedereen leuker is en we samen meer kunnen verzinnen en doen dan alleen. Heb je een doel en wil je daarover brainstormen? Dan ben je bij mij aan het juiste adres. Durf niet alleen te dromen maar zet de eerste stap om te doen. De weg naar je doel is de reis die nu begint want juist de reis naar je doel zorgt voor de mooie herinneringen. Ga je mee?

Het gaat niet over jouw! Jij leest dit omdat de titel je uitdaagt om te reageren en je gelijk in de verdediging wilt schieten, of misschien mij eens even wilt gaan vertellen wat je hiervan vind.

Mooi: dan heb ik in ieder geval je aandacht, nu nog even verder lezen….. dan kun je het doorvertellen aan de mensen in je omgeving die je langzaam stijver en strammer ziet worden of die dat al zijn. De mensen die allerlei excuses hebben waarom ze er niet toe komen om deel te nemen aan de beweeg mogelijkheden die er zijn.

Wat is er nu leuker dan buitenspelen? Ja ik noem het buitenspelen, omdat ik het heerlijk vind om te bewegen. Het liefst in de buitenlucht en met een klein groepje  mensen. Ik vind dat zo leuk dat ik er zelfs mijn beroep van gemaakt heb. Ik ben zelf 60+ en voel heel goed dat het allemaal wat minder gemakkelijk gaat dan het ging. Het tempo van die leuke beweeg programma’s gaat voor mij vaak te snel. Ik sta nog na te denken hoe het ik de oefening in spiegelbeeld uit moet voeren en dan zijn ze alweer aan het praten over de volgende oefening. Gelukkig hebben we ook you tube en kan ik daar de oefening 5 x opnieuw afspelen en hem dan op mijn gemak zelf en in mijn eigen tempo doen.

Nu in deze coronatijd hoor ik zo opeens ook bij de ouderen, schrok zelf van de ‘dor hout’en 60- discussue. Niets doen, binnen blijven als je niet naar buiten hoeft, alleen een frisse neus halen en ons wel vertellen dat we met z’n allen de risicogroep zijn. Lekker gemakkelijk, maar ja toen ik 40 was vond ik iemand van 65 ook stokoud. Toch ging het de eerste weken echt slowdown met me, de saaiheid sloeg toe, ik werd er de eerste weken niet vrolijker van. Zat veel, bewoog weinig, kreeg nog een paar corona kilo’s cadeau en er kwam steeds minder uit mijn handen. De kop moest om en ik gaf mezelf een schop onder de kont.  voor mezelf een beweegplan gemaakt en gelukkig begon mijn energie weer te stromen dus…….

Kom je buiten spelen?

Laten we bewegen weer leuk maken, voor ons. Wie denken ‘ze’ wel niet wie ze zijn om voor ons te beslissen hoe we voor ons zelf moeten zorgen? Zijn we niet oud en wijs genoeg om de touwtjes van onze gezondheid en fitheid zelf in handen te houden? Laten we goed voor onszelf zorgen, voor ons lichaam en onze geest. Laten we doen waar wij gelukkig van worden, doen wat we leuk vinden.  Breng je buurman, buurvrouw, broer of zus maar mee. Niet zo serieus, stevig wandelen of een beetje joggen, wat oefeningen doen maar niet gelijk 3 x 10 maar beginnen met 3 x 3 en iedere week een beetje meer. Kies een doel, het is ons lijf, ons hoofd. Kom je buitenspelen?

Maar ja, die ouderen hé, zelfs voor mij als 60 plusser is het lastig om ze te bereiken. Want ik zoek juist de mensen die nog niet zoveel bewegen, die denken dat ze het niet mer kunnen, bang zijn dat het te zwaar is, denken dat ze eerst maar eens moeten afvallen, toch al zo moe zijn en het niet meer durven omdat ze bang zijn dat ze niet goed genoeg zijn. Als je maar wel weet dat je alle lol mist dan want dat de gaan lachen en plezier hebben dat is zeker en ik weet het zeker Senioren lachen ook te weinig!

Wil je meer weten? Stuur me dan maar een berichtje.

Daar moest ik aandenken tijdens een gesprek dat ik gisteravond had met 1 van mijn loopster.

Ze vroeg belangstellend hoe mijn training voor de marathon ging en ik vertelde dat het de goede kant op ging en afgelopen weekend een duurloop had gedaan van 2 uur 20 minuten. Gelukkig zei ze, dus je hebt geen last meer van je knie? Natuurlijk wel, zei ik, dat is nooit volledig weg maar het is beheersbaar en zolang het dezelfde pijn is maakt het niet uit, dan gaat het goed. Slik je pijnstillers dan? vroeg ze en ik antwoordde: “nee dat niet want dan weet ik niet meer wanneer ik de normale pijn voel of wanneer het een blessure aan het worden is”.

Daar moest ik vanmorgen aan denken vandaar de titel. Het is heus niet zo dat ik vind dat je altijd maar kost wat kost door moet gaan, zeker niet. Ik ben een voorstander van het luisteren naar het fluisteren van je lichaam en niet door te lopen met klachten tot het blessures zijn. Dat is nog altijd de snelste weg naar herstel en weer lekker pijnvrij kunnen trainen. Zeg dan ook heel vaak tegen mijn lopers als ze met een voor mij herkenbare klacht komen, maak maar even een afspraak met de fysio of een sportmasseur.

Van de andere kant als ik bij ieder pijntje in mijn leven op de bank was blijven zitten tot het over was dan had ik heel veel plezier in mijn leven gemist. Lang geleden ben ik dan ook al heel bewust bezig gegaan met het herkennen van de signalen van mijn lichaam en geest. Nou ben ik nogal koppig dus ‘opgeven is geen optie’ Is de rechte weg niet mogelijk dan probeer ik altijd een weg te vinden om zo dicht mogelijk bij mijn doel te komen. Ik ben opgegroeid met de nodige grenzen en beperkingen, maar leerde al jong via een omweg toch te komen waar ik zijn wilde. Dat komt me tot op de dag van vandaag nog steeds goed van pas. Ik geniet van de reis van mijn leven en laat me niet door angst weerhouden om te doen waar ik gelukkig van word.

Nu dus even terug naar die knie van me, dat is wat het is. Geloof me; hoe minder ik hardloop, hoe vaker ik er last van heb. Dat zit misschien wel tussen mijn oren hoor.  Als ik stilzit, is mijn hoofd overactief en voel ik alles. Ben ik lekker bezig dan is dat een stuk minder. Soms voel ik een paar dagen niets, soms zeurt hij me de hele dag aan mijn kop. Na een pittige training of wedstrijd weigert hij wel eens een paar seconden dienst. Dan geef ik hem even wat extra aandacht en dan is het weer weg. Soms moet ik tijdens het trainen mijn passen een paar minuten aanpassen maar het gaat altijd weer weg. Soms kom ik na de koffie als een bezemsteel in beweging maar het gaat altijd weer weg. Nu komt de Tokyo marathon eraan en die ga ik uitlopen. Het is de laatste van de World marathon majors voor ons en koppig als ik ben, ga ik deze marathon ook nog lopen. Het is zoeken naar de juiste weg en ja het gaat ook nu via een omweg maar over die finish komen doe ik wel.

Zeg nu zelf, moet ik nu al stoppen met hardlopen omdat ik bang ben dat ik straks misschien niet meer zal kunnen hardlopen? En me nu al het plezier laten ontnemen? Waarom? Ik luister heel goed naar mijn lichaam, het is geen blessure maar een klacht die regelmatig aandacht vraagt. Dat krijgt hij, zelf behandeling en oefeningen maar ook sportmasseur, fysio, ESB. Ik hoef maar te kikken en ik kan terecht. Luisteren naar het fluisteren van mijn lichaam en het niet laten schreeuwen.

Dat is toch juist het speerpunt van Beweegjevitaal? Je beter voelen door te bewegen, Ga niet op de bank zitten wachten tot een ander je beter maakt. Laat stoppen met bewegen niet je doel zijn.  Beweeg in je eigen tempo en binnen je mogelijkheden. Een doel hoeft niet groot te zijn, het doel kan ook zijn nu beginnen. Ga van daaruit bouwen en op weg naar je doel. Al die mensen die binnen de grenzen van hun kunnen in beweging komen en blijven, hun grenzen verleggen, het vertrouwen in hun lichaam terug vinden doordat ze leren accepteren dat een ander niet bepaalt wat goed genoeg is, dat niemand bepaalt wanneer jij je doel moet bereiken. #nohumanislimited Kies je weg, geniet van je reis en neem je tijd!

Stel die vraag aan mensen en de meesten weten het niet. Sommigen hebben geen wensen, anderen zijn tevreden met wat ze nu hebben en doen en weer anderen zijn helemaal niet gewend om voor zichzelf te denken en te wensen.

Vaak gaan we zo op in de ratrace van het leven dat we ons laten meesleuren in de wensen van andere mensen. Wil je dat dan echt of is het zo dat het toevallig langs komt en je het zelf nooit verzonnen zou hebben? Is het meer een meegaan met, om erbij te horen? Wil je niet buiten de groep vallen? Degenen die je liefhebt en/of aardig vind niet wilt teleurstellen? Het gemakkelijker is om ja te zeggen dan om de discussie aan te gaan? Je ‘nee’ gewoon een heel lastig antwoord vindt?  Angst om een slechte beoordeling te krijgen? Een ontevreden manager aan je bureau of een miepende collega? Aan verwachtingen van anderen willen voldoen?

Wat wil jij? Wat is je droom? Wat zou je willen veranderen? Wat wil je ervoor laten? Wat wil je ervoor doen? Maak jij afspraken met jezelf? Maak je die net zo belangrijk als afspraken met een ander? Ben jij in staat me-time in je agenda te zetten?

Zelf leerde ik pas laat in mijn leven dat ik niet minder belangrijk was dan de mensen om me heen en geloof me ik verschuif mezelf nog heel vaak naar het tweede plan. Het grote verschil is, als ik dat nu doe dat het een bewuste keus is en het daardoor voelt alsof ik niet naar het tweede plan schuif maar flexibel met mijn me-time omga. Soms neem ik mezelf in de maling hoor en moet ik toch weer  teveel concessies doen om de dingen te doen die ik gepland had in mijn me-time. Mijn dromen zijn namelijk vaak verbonden met doelen en doelen hebben heel vaak een einddatum.

Wat ik wil? Op 7 oktober de marathon van Chicago uitlopen en dat is dus een doel met een einddatum. Mijn droom de major six grote marathons lopen. Chicago is nummer 5 en het doel is Tokyo te lopen in 2020 en dan is mijn droom rond.

Heb je ook een doel, wil je dat delen met me?

Mijn vader was een man van ‘tied’ is ‘tied’. Dat heeft hij er bij al zijn (8) kinderen redelijk ingestampt. Wij staan dus op tijd klaar, zijn op tijd of te vroeg, zijn wakker voor de wekker en maken geen te krappe afspraken. Eerlijk is eerlijk, dat geeft wel eens stress of ergernis omdat niet iedereen vindt dat hij altijd te vroeg ergens moet zijn. “Afspraken maak je om ze na te komen, niet om ze zomaar af te zeggen” was ook zo’n uitspraak van hem.

Vandaag is het zo’n dag dat ik me aan moet passen omdat anderen zich niet aan hun afspraken hebben gehouden. Half 8 zouden ze voor de deur staan. Op tijd mijn bed uit dus. In afwachting maar vast aan het werk en aan mijn to do lijst begonnen. Appjes beantwoorden van een aantal lopers, trainingen op Strava, in Polar flow, Tom tom en Garmin bekijken. Gegevens verwerken per loper en terug appen waar bijsturing nodig is. Inmiddels was het bijna 9 uur  en nog steeds niemand gezien. Dus toch maar eens een telefoontje gedaan om te kijken of ik mijn afspraken van deze dag nog verder moest aanpassen, beetje geïrriteerd een voicemail ingesproken en in afwachting van het terugbellen nog maar een kop koffie genomen. Uiteindelijk kwam de uitvoerder om half tien even langs en maakte zijn excuus. De monteurs waren nog ergens anders bezig in ons complex, dus heb ik dan toch  maar weer mijn afspraak verzet. Meestal werk ik de ochtenden en avonden dus verplaatsen naar de middag gooit wel mijn eigen planning ook in de war. Boos maken heeft niet zoveel zin, geïrriteerd zijn kost energie maar soms word ik er toch echt wel een beetje moe van. Moe van mezelf hoor, moe omdat mijn verwachtingen te hoog zijn, omdat ik verwacht dat gemaakte afspraken ook voor anderen vaststaan. Mijn vader heeft het er wel heel stevig ingestampt namelijk.

Afspraken maken met jezelf en die nakomen is een ander verhaal.  Dan neem ik maar als voorbeeld mijn trainingsschema’s, ik maak mijn schema ook voor mezelf en dan is het wel erg gemakkelijk om ze aan te passen. We hebben allemaal wel eens een periode dat we mentaal wat minder streng zijn en overal wel een excuus voor kunnen verzinnen.  Van mezelf weet ik dat ik pas echt voor een doel ga als ik weer in staat ben de afspraken die ik met mezelf gemaakt heb ook na te komen. Gisteren realiseerde ik me dat mijn mantra gelukkig weer steeds vaker: “Stick to your plan” is. Al maanden ging ik op weg voor een training die op mijn schema stond en dan was er een stemmetje die wel 5 alternatieve (gemakkelijkere) trainingen voorstelde. Nou heb ik best verstand van persoonlijke  schema’s maken. 🙂 Ik maak er tig per jaar en weet natuurlijk zelf wel dat de training die ik in mijn eigen schema gezet hebt de beste training is voor dat moment en me dichter bij mijn doel zal brengen maar toch de excuus- en smoesmiep loopt op die momenten gewoon met me mee of erger nog houdt me op de bank.

Nu ik de flow weer te pakken heb, loopt ik gewoon mijn schema, geen gezeur van; ik kan ook wel een duurloopje doen; laat ik maar wat rustiger doen want ik moet nog een training geven vanavond; oeps dan loop ik 3 dagen achter elkaar; ik voel mijn knie nu al; en ga zo maar verder.  Niks van dat alles, gewoon schema, op tijd, met voldoende rust en herstel en niet miepen, Gewoon trainen en de afspraken met mezelf belangrijk maken. Net zo belangrijk als de afspraken die ik vroeger met mijn vader maakte. ‘Tied’ is ‘Tied’  Was het toch nog ergens goed voor!

De titel zegt het al, druk, druk, druk……………….

Gelukkig zijn het allemaal leuke dingen die op mijn pad komen, neemt niet weg dat het dan juist belangrijk is dat het ook leuk blijft. Zonder dat de volle agenda alsnog voor een hoop stress zorgt. Dat lukt mij niet altijd, jullie wel?

Nu ik druk ben met het uitbreiden van mijn eigen bedrijf zijn er zoveel dingen waar ik tegelijk mee bezig ben, het is super leuk om trainingen te geven aan speciale doelgroepen maar het komt wel bovenop mijn vaste trainingsgroepen, afspraken nu voor opdrachten die pas gaan lopen over een paar maanden, opleidingen nu voor plannen die in de toekomst liggen, zelf ook nog trainen voor de volgende marathon. Tel daarbij de zomer die in Nijmegen altijd extra bruisend en gezellig  is. Dan snappen jullie wel hoe geweldig leuk mijn leven is.

Maar even serieus, dat woordje even………..ik deelde vanmorgen op mijn facebook pagina een verhaal over het Vrouwtje even en het zette me toch wel aan het denken over de L die ontbreekt in het woord even. Alle dingen die ik hierboven beschreef leken idd maar even tijd te kosten en heel erg leuk om te doen maar al die even dingetjes kosten wel tijd en hebben invloed op het leven. Is dat erg? Voor even niet vind ik, vandaag heb ik weer de rust om even een blog te schrijven.

Nee zeggen is voor veel mensen lastig, voor mij zeker want ik kan heel slecht keuzes maken, ben snel ergens enthousiast over en borrel altijd gelijk over van de ideeën om ermee te beginnen. Dan ben ik al een stap te ver om nog nee te kunnen zeggen tegen mezelf. De rem om te zeggen; ik moet even kijken of het gaat, zit niet in mijn denken en doen. Nee zeggen past niet bij mijn karakter, het maakt me blij en gelukkig om mensen te helpen, ik vind het leuk om iets voor anderen te doen, te zorgen voor een gezellige sfeer, het bewaken van de goede harmonie, het verbinden met andere mensen. Dat is voor mij leven. Ik krijg er zoveel positieve energie van, dat nee zeggen gewoon niet bij me past. Ja het klopt! Nee is ook een antwoord, maar het moet je dan wel een goed gevoel geven. Leven doe je namelijk niet zomaar even. Nee is ook een antwoord, maar dat geef je niet zomaar even. Om nee te zeggen heb ik een goede reden nodig………………… en als Ja veel leuker is waarom zou je dan geen ja zeggen?