Niet zo hard hardlopen daar gaat het over, hoe hard of hoe langzaam je loopt is van veel dingen afhankelijk. Het zegt iets maar ook niets over je conditie, het zegt niets maar ook iets over je talent, het zegt iets maar ook niets over je leeftijd, het zegt niets maar ook iets over je haast, het zegt iets maar ook niets over waar je heen gaat, het zegt niets maar ook iets over waar je vandaan kom. Het zegt misschien wel iets over die droom die je stiekem hebt, dat PR wat je graag zou willen halen, die afstand die je graag ooit nog eens zou willen lopen, die clubgenoot die je ooit nog eens wilt verslaan in een wedstrijd. Maak je van je droom een doel dan heb je een plan nodig. Is je doel beter worden dan je was? Is je doel vasthouden wat je had? Is je doel sneller gaan dan die anderen? Is je doel niet de laatste zijn? Is je doel winnen? Is je doel pijnvrij lopen? Is je doel afvallen? Is je doel een betere conditie? Is je doel vooral weer genieten van je lopen?
Weet jij hoeveel trainingsjaren iemand al heeft? Weet jij hoe vaak die ander kan trainen? Weet jij wat die ander voor werk, gezin of zorgen of problemen met zijn gezondheid heeft? Waarom zou je je daar dan mee willen vergelijken? Weet jij van jezelf waar je nu staat? Accepteer je van jezelf waar je nu staat? Dat is namelijk nodig om verder te kunnen, om een plan te maken en om de eerste stap naar je doel te zetten. Het kan zoveel zijn hé wat je nu op dit moment beperkt, iedere loper is uniek. Het is maar met welke bril je er naar kijkt. Wat mij vaak opvalt is, dat men zich verontschuldigt omdat hun prestatie niets voorstelt in vergelijking met anderen, dat men niet tevreden en trots is op zijn eigen prestatie. Niets menselijk is mij vreemd hoor, ook ik moet mezelf regelmatig tot de orde roepen, soms denk ik wow, die loopt wel heel hard. Maar als ik met 2 voetjes op de grond sta, dan kan ik ook denken, o ja dat liep ik ook toen ik 20 jaar jonger was. Mijn jaren gaan tellen en er zijn andere dingen in het leven belangrijker geworden dan presteren. Iedereen is uniek en beleeft zijn sport op zijn manier voor dit moment. Misschien heb je wel een doel en een strenge trainer die je aan je schema houdt en die zorgt dat je stapje voor stapje naar je doel kunt trainen. Misschien vind je trainer hardlopen in je eigen tempo wel veel belangrijker om je beter te maken dan maar doordraven als een kip zonder kop. Of misschien ben je wel herstellende van een blessure en moet je eerst je belastbaarheid weer vergroten. Ook daarvoor is geduld nodig, opbouwen na een blessure kost net zoveel tijd als het geblesseerd raken kostte vanaf het eerste signaal. Het signaal dat we meestal genegeerd hebben, want anders was het geen echte blessure geworden. Luisteren naar het fluisteren van het lichaam voordat het gaat schreeuwen noem ik dat, lastig hoor want in je opbouw moet je wel weer stapje voor stapje dat schreeuwen negeren om weer voluit te kunnen trainen over een tijdje. De mentale blessure zit dan nog wel in je hoofd. Deze woordenbrei kwam zomaar bij me op vanmorgen, omdat ik iets gepost had op facebook waarvan ik hier ook de tekst maar even aanhaal:
“Lekker loopweer hier, met iemand op pad voor een herstarttraining. Wat is het toch lastig om langzaam te lopen, wat is het toch lastig om tevreden te zijn met wat kan, wat is het toch lastig om los te laten wat je kon, wat is het dan toch mooi om te ervaren hoe fijn het is, om lekker langzaam al kletsend, wandelen en hardlopend 5 km te genieten in de buitenlucht. Als het doel is, weer kunnen hardlopen binnen de grenzen die je lichaam aangeeft is jouw tempo van nu accepteren je grootste stap voorwaarts.”
Als trainer/coach ben ik niet bezig met harder, verder en sneller maar met de beleving. Het plezier in het lopen, het genieten van het lopen, de grenzen van je lichaam weer opzoeken na een blessure of het respecteren dat je lichaam niet meer kan wat het kon. Vooral het onder alle omstandigheden blijven genieten van het bewegen in de buitenlucht zonder prestatie drang want ook zonder PR’s, ook in de achterhoede, ook in je eigen tempo is het hardlopen nog steeds leuk. Zelfs als je daarvoor tussendoor regelmatig moet wandelen. (Als loper kan ik steeds beter accepteren dat het is wat het is)
Beweegjevitaal 